به عمل کار برآید
سال‌هاست که محبان و دوستان اهل‌بیت ع به ویژه شیعیان و موالیان ایشان، بر داغ‌ها و دردهای آل‌الله مویه‌گرند و سوگوار.
محرم، آن‌گونه که امام رضا علیه‌السلام به ریّان‌بن‌شبیب آموختند، ماه غم و عزای خاندان رسالت است و شیعیان و موالیان اهل‌بیت علیهم‌السلام نیز در این ماه تمام تلاش و مساعی خود را برای اقامه‌ی عزا بر داستان خون‌بار عاشورا به کار می‌بندند.
دهه‌ی اول محرم ، آغاز دوباره‌‌ی سالی دیگر بر عزای سیدالشهداء علیه‌السلام است و عاشورا قله‌ی تمام آلام و دردها و اوج عزاداری‌ها و سوگواری‌ها. شیعیان که دلی سوخته از یاد‌آمد آن‌همه مظلومیت و معصومیت دارند، در روز عاشورا، بر اساس آموزه‌های دینی خود، سلام بر سیدالشهداء علیه‌السلام را برترین و بهترین اعمال می دانند و "زیارت عاشورا" را عالی‌ترین مضمون این عشق و دل‌دادگی!
زیارت عاشورا که از لسان آخرین معصوم بازمانده از ماجرای عاشورا، نقل شده، دارای عبارات گران‌سنگی‌است. فقراتی در ابراز ارادت و محبت و عباراتی در تولی و تبری است و فرازهایی در دعا و مسألت. اما اگر لسان دعا را در کلام معصوم علیه‌السلام ، محملی برای آموزش و پرورش مخاطبان بدانیم، مهم‌ترین قسمت زیارت عاشورا ، دعاهایی‌ست که ترسیم کننده‌ی نقاط نهایی و عالی‌ترین آمال و آرزوهای یک مسلمان دلداده به اهل‌بیت‌ع است.
در زیارت عاشورا، پس از اظهار تسلیم و ولایت‌مداری با آل‌الله و یارانشان و نیز اعلام جنگ و دشمنی با دشمنان ایشان، از خداوندگاری که با معرفت اهل‌بیت و یاورانشان، شیعیان را اکرام کرده است و براءت از دشمنان خداو رسول را روزی آن‌ها ساخته، چنین درخواست می‌کنیم:
فأسئل الله ... أن یجعلنی معکم فی الدنیا و الآخره، و أن یثبّت لی عندکم قدم صدق فی الدنیا و الآخره
وأسئله أن یبلغنی المقام المحمود لکم عندالله و أن یرزقنی طلب ثارکم مع امام هدی ظاهر ناطق بالحق منکم
و أسئل الله بحقکم و بالشّأن الذی لکم عنده أن یعطینی بمصابی بکم افظل مایعطی مصاباً بِمُصیبتِه
در این سه فراز، پنح خواسته‌ی مهم از درگاه الهی ، در مخاطبه با حضرت سیدالشهداء ع مطرح می شود :
- معیت با ائمه‌ی هدی علیهم‌السلام
- تثبیت قدم صدق در این معیت
- رسیدن و درک مقام محمود اهل بیت علیهم‌السلام که در بارگاه الهی مختص به ایشان است
- روزی شدن خون‌خواهی سیدالشهداء علیه‌السلام در رکاب امام عصر علیه‌السلام
- اجر الهی در برابر عزاداری بر مصیبت‌های اهل بیت علیه‌السلام در ماجرای عاشورا
انشاء سؤال در این پنج خواسته، در سه مرحله انجام می شود ، یعنی درخواست دوم به درخواست اول و نیز درخواست چهارم به درخواست سوم عطف شده است. می‌توان چنین برداشت کرد که معیّت با اهل بیت و نیز رسانده شدن انسان به مقام محمود ایشان در نزد پروردگار دو خواسته‌ی اصلی‌اند که برای حصول اولی باید قدم صدقی تثبیت شده از سوی پروردگار داشت و برای درک دومی نیز باید از شمار خون‌خواهان سیدالشهداء محسوب شد و همه‌ی اینها را باید به عنوان اجر عزاداری سالار شهیدان از خدا درخواست کرد.
مهم‌ترین پیام این زیارت عالی‌قدر آن‌است که حصول والاترین کمالات معنوی (معیّت با اهل بیت علیهم‌السلام) و وصول به عالی‌ترین مقامات الهی(مقام محمود عندالله که مختص به اهل بیت است)، جز با عمل صادقانه به اوامر و احکام الهی که از لسان ائمّه‌ی هدی ع به ما رسیده است و نیز تلاش مستمر و بی‌وقفه برای فراهم کردن شرایط مقتضی برای ظهور حضرت حجت به عنوان خون‌‌خواه سیدالشهداء ، محقق نمی‌شود.
یک عمر می‌توان سخن از زلف یار گفت، می‌توان‌سال‌ها به تعریف و تمجید از مناقب اهل بیت علیهم‌السلام بسنده کرد، می‌توان هرسال و هرسال بر مصائب آل‌الله گریست، می‌توان در هر محرم و هر روز عاشورا بر سر و سینه زد اما، اما همه‌ی اینها اگر در مسیر ثبات قدم صدق در مسیر ائمه‌ی هدی یعنی مسیر روشنگری و هدایت مردم، نباشد و به مقدمه‌سازی ظهور حضرت موعود منتهی نشود، آرزوی چنان کمالات و مقاماتی ، توقع بی‌جاست.
رسالت اصلی امامان معصوم ما دعوت مشفقانه‌ی آحاد مردم به سوی بندگی خدا و گسترش انوار هدایت الهی در میان جامعه است. تلاش مستمر ایشان در این راه، هجمه‌ها و دشمنی‌ها و حسادت‌ها را برایشان به ارمغان آورد و جرعه جرعه ، غربت و مظلومیت را به کامشان ریخت ، فَقُتِلَ مَنْ قُتِلَ، وَ سُبِىَ مَنْ سُبِىَ، وَ أُقْصِىَ مَنْ أُقْصِىَ .
عاشورای سیدالشهدا بی‌پرده‌ترین نمایش مظلومیت اهل‌بیت علیهم‌السلام در برابر سبعیت و درندگی منافقان و غاصبان و حسودان است که تنها و تنها با ایستادگی امام حسین ع بر مسیر هدایت‌گری مردم پدید آمد. یاران با وفای ایشان هم تا آخرین نفس در این هدف الهی ، امام خویش را یاری کردند.
اوج سرسپردگی به سیدالشهداء علیه‌السلام ، پیش از آن‌که در شب عاشورا دربیعت مجدد اصحاب با امام حسین علیه‌السلام به نمایش درآید، در غروب تاسوعا طلوع کرد، آنگاه که عباس‌بن‌علی ع امان‌نامه‌ی مزوّران ددصفت را رد کرد و جانبازی و جان‌نثاری برای امام خود را برگزید و با پایمردی و ایستادگی در کنار سیدالشهداء علیه‌السلام وظیفه‌ای که به تشخیص امام بر دوش او نهاده شده‌بود را به خوبی اداء کرد. عباس علیه‌السلام این گونه به مقامی رسید که یغبطه علیها جمیع الشهداء والصدیقین یوم القیامة.
ما خود را "مجنون حسین و مدیون ابالفضل" می‌دانیم، این ادعا جز با عمل صادقانه و مستمر در راه اماممان ، به سرمنزل معیّت اهل‌بیت علیهم‌السلام و درک مقام محمود ایشان نخواهد رسید، سرمنزلی که شهیدان انقلاب و دفاع مقدس به آن نائل شدند و برای همیشه ثابت کردند که
به عمل کار برآید به سخن‌رانی نیست!
اگر مختص به اهل بیت است چرا آن را می خواهیم