معترضان به بزرگداشت سالگرد نهم دی از سوی عالیجناب حسن روحانی به نحو شگفت آوری در حصارهای توهم و نابینایی نسبت به واقعیتها گرفتارند. چیزی که از آغاز مهمترین ویژگی –به اصطلاح- جنبش سبز بود. به راستی اگر ریاست دولت یازدهم یاد و خاطره نهم دی را گرامی ندارد، چه کسی این کار را بکند؟ چه کسی بیشتر از او مدیون قیام ملی و اسلامی نه دی است؟ اگر راهپیمایی کنندگان دهها میلیونی نهم دی ماه 1388 در سراسر کشور لاشۀ متعفن فتنه را زیر گامهای استوار خود لگدکوب نکرده بودند و کودتای مخملی بر ضد جمهوریت در تحمیل اراده خود بر نظام موفق شده بود، اینک خبری هم از دولت تدبیر و امید نبود. چه اگر کودتای فتنه گران موفق میشد و سرنوشت کشور را نه نتایج صندوق رأی که شهر آشوبی عربده کشان خیابانی رقم میزد، اساساً انتخابات و صندوق رأی در جمهوری اسلامی موضوعیت خود را از دست میداد. دولتی که با استفاده از این سازوکار تمیز و مطمئن قدرت را به دست گرفته چرا نباید به پاسداران جمهوریت در سالگرد قیام شکوهمندشان دستخوش بگوید؟
تجربۀ مشابهی در جهت عکس پیش روی ماست که میتوانیم آینده محتمل خود را در صورت غلبۀ فتنه در سیمای آن ببینیم: تجربۀ غلبۀ های و هوی خیابانی بر نتایج صندوق رأی در مصر. در مصر همان چیزی موفق شد که در ایران شکست خورد: لشگرکشی خیابانی، عددسازی رسانهای، اعلام بحران و بن بست چارچوب قانونی و نهایتاً کودتا. اما کودتا در ایران شکست خورد. نشانهای از این واضحتر که چهار سال بعد دولت "اعتدال" در انتخاباتی پرشور و رقابتی سکان کشور را از دولت "مهرورزی" گرفت و شکست خوردگان رقابت انتخاباتی جملگی نجیبانه به قاعدۀ بازی احترام گذاشتند؟ چه ابلهند آنها که هنوز هم نمیخواهند شکست کودتا را ببینند و بپذیرند! بلاهت غریبی است درنیافتن اینکه آنچه در 24 خرداد 92 رخ داد، ابطال دوبارۀ همۀ آن چیزهایی است که کودتای 88 به اتکای آنها موجودیت یافته بود.
آنچه روحانی در ستایش نه دی گفت، بیش از هر چیز ادای دین بود. سرزنش کردن مدیون به دلیل ادای دین جز از ابلهان بر نمیآید.
